Ode aan het strand

Ik zit op een heuveltje in het midden van het strand - of ja, toch alleszins op een plek die voor het midden kan doorgaan - en kom tot rust.
Mijn handen glijden door het geelbruine eindeloze zachte tapijt en het fijnste zand sijpelt door mijn vingers naar benee. Het is een voortdurend spel van grijpen en loslaten.
Voor me graven kinderen de mooiste zandkastelen onder begeleiding van de sterke armspieren van hun ouders. Het wordt een speels gevecht tussen Moedertje Natuur en Vadertje Tijd.
Tussen de kastelen door spelen jongeren voetbal terwijl gieberende meisjes proberen om het kleine blauwe racketballetje in de lucht te houden. Bij iedere val van het balletje wordt hun gelach weer even aangewakkerd.
Ik sluit mijn ogen om de typische strandgeluiden beter in me op te nemen. Krijsende meeuwen, ruisende golven en kloppende hamers op strandzeilen die echoën tegen de hoge flatgebouwen. Ze nemen me stuk voor stuk mee naar mijn kindertijd waarin ik vele uren al spelend op het strand doorbracht.
Nu heb ik er plezier met mijn eigen gezin en ben ik dankbaar om deze nostalgische plek met hen te kunnen delen. Het is er ook gewoon werkelijk prachtig, ongeacht het jaargetij!
Het is een rustige constante in mijn hectische leven. Een zekerheid om terug tot jezelf te komen. Het strand is er àltijd, met de ruisende golven en de krijsende meeuwen. Het laat zich niet opjagen, het doet niet aan deadlines, het is er gewoon hoe het is.
Het straalt rust uit in al zijn eigenheid en laat je trager stappen en zwaarder lopen.
't Laat je verwonderen door zijn prachtige schelpen of andere aangespoelde vondsten. 't Laat je vergeten bij iedere windstoot waar je tegen aanbotst en weer opleven bij die flikkerende gouden gloed wanneer de zon op het water schijnt.
Het ademt, het beweegt, het speelt en lààt zich bespelen.
Zonder zorgen, stress wegvegend, puur zoals het is.
Dank om deze magische plek!