Een letterlijke sprong

Dit is de eerste keer dat het gebruik van letterlijke taal voor mij als moeilijk aanvoelt. Meestal is het de figuurlijke taal die me mijn wenkbrauwen doet fronsen. Er zijn dan ook echt heel vreemde uitspraken en gezegdes binnen ons Nederlands taaltje. Woordgebruiken die zo vreemd geplaatst worden in een zin, dat ze je laten verdwalen in je hoofd. Op zoek naar de juiste schakels binnen alle mogelijke taalleidingen die je hebt opgebouwd doorheen de jaren. Ze laten me soms zo ver achter in het taaldoolhof, dat ik me enkel nog focussen op de uitweg. De spreker die dan voor me zit, doet er even niet meer toe.
Maar goed, terug naar het oorspronkelijke onderwerp maar; een letterlijke sprong.
Toevallig ben ik net in de bekende badplaats Oostende, wanneer ik dit hier neerpen. Bij het uitzicht op de zee vanuit het appartement waar ik verblijf, denk ik spontaan aan het springen over de watergolven. Samen met mijn kinderen hand in hand of zèlf als kind zijnde. Het blijft een speelse oproep naar je innerlijke kind waar ik keer op keer niet aan kan weerstaan. Zelfs nu ik dus al 40 (+1) ben!
Een iets meer recentelijke sprong was die van enkele dagen geleden op het strand. Ik volgde een plat gemaakt stuk strand vanaf dijkhoogte tot aan het harde zand. Of dat was toch alleszins de bedoeling. Want twee meter voor het harde stuk, waren de graafmachines gestopt met het zand gelijk te maken. Geen goesting meer? Of vonden ze het fijn om iedereen dat laatste stuk te zien afspringen?
Bejaarde mensen die gedwongen werden om hun jeugdigheid weer in te springen, nadat ze met kleine voorzichtige stapjes het vlakke pad volgen. Of kinderen die op het einde getrakteerd werden op een speelberg, na een saai stuk te hebben gewandeld met hun ouders die er alles aan deden om het zand uit hun schoenen te weren.
De graafmachines keken geamuseerd toe terwijl ze vastberaden verder staakten.
Een staking ter bescherming van het innerlijke kind. Dat de spoorwegen daar maar eens een voorbeeld aan nemen!