Staking van het keukenaanrecht

Vandaag is de dag dat ik staak! Zou het niet eens tijd worden? Hoeveel jaren draai ik al mee voor alles en iedereen in dit huis? Mensen gebruiken me om gebruikte borden vol etensresten op te zetten of hete kookpotten met blubberende sausen in. Ze denken dan dat ik weer schoon word nadat ze met zo’n natte stinkvod over me heen zijn gegaan maar ik blijf me vies voelen; gebruikt en ongewaardeerd. Zelfs die oude poezenbeesten lopen soms over me heen met hun vieze modderpoten, waarop ik weer zo’n natte schoteldoek over me heen krijg. Het is gewoon ranzig! Geen enkel ander meubelstuk wordt zo bepoteld, betast, besneden en bevlekt als ik. En waarom? Wat heb ik die mensen ooit misdaan?
Iedere dag probeer ik te blinken als een spiegel met mijn mooie zwarte granieten huid, in de hoop dat ze me dan meer in mijn waarde zouden laten; mijn schoonheid zouden waarderen. Maar nee; enkele minuten later liggen er alweer poedersporen van die grote witte proteïnepot van de puberzoon op mijn vel of bruine koffievlekken die de moeder des huizes over me heen laat lopen. Ik bedoel; auw! Ti’s niet omdat ik van graniet ben gemaakt dat ik geen pijn kan ervaren! Kun je je inbeelden hoe het voor me voelt als ze zo’n plastic plankje op me leggen om er vervolgens hard in te snijden met een scherp aardappelmesje? Ok toegegeven; hier zal het plankje de meeste pijn lijden maar ik voel die druk heus ook wel, hoor! Bij iedere snee wordt mijn zwarte huid wat ingeduwd om vervolgens weer geruisloos uit te zetten. Het is een constant dramatisch spel van lijden en gezien willen worden.
Maar gisteren trof echt alles! En ti’s daarom dat ik nu staak! Wat er toen gebeurd was, jee… je zal het vast niet kunnen geloven! Het begon allemaal met de moeder des huizes die (weer maar eens) uiteten ging met een vriendin (zie je wel dat mijn schoonheid er niet toe doet? Snif.) Dus bleven de vader, de zoon, de dochter, de twee poezenbeesten en het té kleine hondje met keelklanken over. Ze hadden het over wat ze gingen eten. De vader had daarbij zijn zinnen gezet op chili con carne, terwijl de zoon zin had in pannenkoeken en de dochter een hele uiteenzetting gaf over het belang van een gezonde maaltijd! Ze kregen ruzie en zodus ging ze elk hun eigen potje koken; de zoon aan de linkerkant van het vuur, de vader aan de rechterkant en de dochter aan de kant van de wasbak. Mijn hele lijf was bedekt met potjes, conservenblikken, tomatenvlekken, peper – en zoutkorrels, plakkerig deeg, stukken komkommer en spetters melk. Op de kop toe had het mini-hondje de witte poes gebeten in haar staart, waardoor die met een luide miauw recht sprong en met een bloedspoor in de smurrie liep. De zoon verschoot daarbij en liet zijn hele kom met vloeibaar deeg omvallen, waarbij hij ook de eierschalen omverwierp die hun restjes eiwit op mij lieten uitdruppen. De dochter wou de kat van het aanrecht afduwen (dank u!) maar greep er telkens naast. In de plaats daarvan gooiden ze de tomaten tegen mijn bovenkant en de stukjes komkommers verspreidden zich nog meer op mijn donkere velletje. De kat had intussen een rustig plekje op de vensterbank boven mij gevonden waar ze ongegeneerd haar wonde begon te likken. De bloedspetters die daarbij vrijkwamen, vlogen gezellig in het omgevallen deeg en over de tomaten heen.
Dat was het moment dat iedereen begon te schreeuwen, zijn handen van me aftrok en me aankeek alsof ik het grootste vuil van de straat was. Vervolgens draaiden ze zich allemaal om en… zijn ze ook maar uit eten gegaan. Mij lieten ze achter op mijn eigen slagveld, zonder enig omkijken. Ze lieten me letterlijk weken in mijn eigen vuil! Het was zo genânt! Ik heb me nog nooit zo vernederd gevoeld.
En dus beste mensen, staak ik vandaag. Ik weiger langer dienst te doen als levende snijplank of vlekkenopzuiger.
Ik heb ook mijn eigenwaarde.
Adieu!