Gedichten en gedachten
Hier vind je een selectie van mijn versjes, gedichten en gedachten.
Laat je meevoeren door de ritmische bewoordingen van onze taal.
Neem ze traag in je op en laat je ziel meewiegen.
Vleugels
Als ik eens mocht kiezen,
al was het maar voor even,
dan zou ik zo graag eens tussen
die witte wolkjes willen zweven.
We klimmen op jouw vleugels,
sterk en wit zoals ze zijn,
en stijgen naar de regenboog
tussen vogels groot en klein.
Geen pijntjes, geen verdrietjes,
die blijven mooi benee.
Enkel zingen, dansen, lachen,
gewoon onder ons twee.
Ooit zal het gebeuren,
dat weet ik heus wel goed.
Want met jouw vleugels om de mijne,
komt alles helemaal goed.
Vleugels van een kind
Als je niet meer vliegen kan
en je kleuren lichten niet,
ga dan naast een kind zitten
die de wereld openlijk ziet.
Laat hem je beroeren door
zijn onschuld en zijn lach
en besef dan dat zijn vleugels
het mooiste zijn wat je ooit zag.
Wees meer zoals hem;
een kind in volle groei.
Open je vleugels, hoe hard ze ook zijn,
voed en omhels ze en
bloei, bloei, bloei.
Opgefokte racemachine
Huppelende pluizenbolletjes vol zachte, warme vacht.
Fonkelende sterren in de diepdonkere nacht.
Het betovert, het verwondert
Je geest voedt zich zacht.
Zoals bij die vogel
die voor ‘t eerst vliegen gaat,
of bij het lammetje dat zeurend naar zijn moeder blaat.
Het is een roep, een onweerstaanbaar iets,
een zachte streling terwijl je in dat landschap staat.
Je voelt het bij de bloem die dapper groeit
doorheen de harde grond,
bij de baby van de buren,
die de kracht van zijn eerste stapjes vond.
Het is zo puur en onvoorstelbaar erg dichtbij.
De wond’ren van het leven
staan voor je op een rij.
Toch voor velen niet te zien
wanneer ze blijven doorgaan
als een opgefokte racemachine
Een meisje alleen
Ik zie je,
een meisje alleen
Ademloos
Kom terug,
gebroken engel
Jij doet ertoe
De handen van mijn moeder
Vrouwenhanden, rimpelig en zacht
en mooi bruin zongekleurd.
Ze omhelzen de liefde waarop je wacht
en troosten wanneer je huilt of zeurt.
Kleine witte stipjes
verraden vele uren in de zon,
blootsvoets boekenlezend in
die witte nachtjapon.
Ze hebben reeds heel wat
werkwoorden doorstaan;
van voeden tot knuffelen,
van altijd blijven gaan.
Soms warm, soms koud
maar altijd even krachtig.
De handen van mijn moeder
zijn gewoon werkelijk prachtig!
Een knuffel
Een knuffel troost bij verdriet
en houdt vast wat jij losliet.
Het heelt, het voedt, het zet
je terug in je kracht.
Het laat liefde voelen,
warm en zacht.
Het zet donker om in
glanzend licht.
Wedden dat ook jij voor
een knuffel bezwicht?
Helende liefde
Wanneer tranen en twijfels in mij ontstaan
en jij bent heel ver bij me vandaan.
Dan neem ik je mee vanuit mijn hoofd
want daar ging je blijven,dat was beloofd.
Dan vliegen we samen door het heelal
waar sterren verschieten van ons geschal.
we glijden naar boven en weer naar benee
we zweven langs ‘t water en drijven zacht mee.
Zonnegloed danst glanzend op je gezicht
terwijl je wiegend mijn tranen en pijn
weer verlicht.
Dan val ik in slaap met jou aan mijn zij
en liefde vervult me en maakt me weer blij
Liefde
Liefde is als een rebelse vogel
die al het blauw van de hemel
doet verdwijnen op een stenen bruidsbed
terwijl de wereld en de aarde
verder draaien als nooit tevoren
en de gouden zoete gloed
je beetje bij beetje opeet.
Liefde op een bankje
Een verliefd koppeltje
zit genietend op een bankje
in de zon,
zijn handen om haar heen,
beschermend om die
verraderlijke wind.
Ze turen in de
eindeloze vlakte
van zand en bewegend water
en halen samen zwijgend
herinneringen op.
Hun rimpels verklappen een intens levenspad,
met groeven van zorgen
en lijntjes van geluk.
Dankbaar om wat is geweest,
vouwen ze hun
handen in elkaar.
Eenvoud. Rust. Schoonheid.
Confetti
Kleine papieren vlokjes
dwarrelen op de grond.
Ze kleuren hele feesten op
en dansen in het rond.
Ze toveren een lach
op ieders gezicht
behalve op die van
de groenen allicht.
Die vloeken en zuchten
bij iedere graai
en geven de gooiers
een strenge afzwaai.
En dus gaan de vlokjes
weer terug in de zak
en de feestvierders verder
naar bruinig gebak.
Creatie
Iets creëren is jezelf zien,
is vrijheid van de ziel.
Het water van de waterval
dat stromen mag, heel snel.
Het licht dat door je deken komt,het omarmt ieder wel.
Durven voelen wat is opgeslokt,
verteerd door stress en angst.
Creëren is geloven,
al ben je op je bangst.
Een lugubere stadswandeling
Ongedefinieerd als droog water
is de nachtstad in de duisternis,
het spel, de verrader
de ziel zonder naam,
alles weg in een ogenblik.
De perfecte echtgenoot,
de laatste stap verziekt,
een inslag onder invloed,
vervormd als stilte van de hel
Dankgebed
Dank U voor de zon
en de maan die de nacht verlicht.
Dank U voor de bloemen
en de woorden voor dit gedicht.
Dank U voor de dieren en
de planten in dit bestaan
en sorry voor de pracht die
mij heel vaak is ontgaan.
Leer me weer te kijken en te
voelen met mijn ziel.
Leer me weer geduld te hebben
als een eeuwenoud fossiel.
Dan pas zal ik leven,
dan pas zal ik ontstaan,
dan pas wakkert het vuur
in mij weer aan.
Een stakingslimerick
De vrouw van een staker uit Lier
dronk liters en liters geel bier
Tot ze pardoes viel op een tree
haar lip vormde daarbij een snee
En de man lachte een kwartier.
Geloof
Onbereikbaar en toch aanwezig
in hart en hoofd.
Onbegrijpbaar en toch volgzaam
in wat je Hem hebt beloofd.
En mysterieuze Vader,
doorleefd in vlees en bloed,
een grootste kracht en steun,
waarbij liefde wordt geput
uit hoop en moed.